Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Duo Reges: constructio interrete. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Paria sunt igitur. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.
Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Summum autem bonum si ignoretur, vivendi rationem ignorari
necesse est, ex quo tantus error consequitur, ut quem in
portum se recipiant scire non possint.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est
rogatione, P.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.
In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Nihil illinc huc pervenit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando;

Bork: Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;
Bork: Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.
Quis enim redargueret?: Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.
Bork: Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.
Bork: Ne discipulum abducam, times.

Admirantes quaeramus ab utroque, quonam modo vitam agere possimus, si nihil interesse nostra putemus, valeamus aegrine simus, vacemus an cruciemur dolore, frigus, famem propulsare possimus necne possimus.