Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et nemo nimium beatus est; Si enim ad populum me vocas, eum. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Qui est in parvis malis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Duo Reges: constructio interrete. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Hanc initio institutionem confusam habet et incertam, ut tantum modo se tueatur, qualecumque sit, sed nec quid sit nec quid possit nec quid ipsius natura sit intellegit.

Tenent mordicus.: Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;
Bork: Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria.
An eiusdem modi?: Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
ALIO MODO.: Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
Tubulo putas dicere?: Facillimum id quidem est, inquam.

Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? An tu me de L. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Id est enim, de quo quaerimus.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Qua in vita tantum abest ut voluptates consectentur, etiam
curas, sollicitudines, vigilias perferunt optimaque parte
hominis, quae in nobis divina ducenda est, ingenii et mentis
acie fruuntur nec voluptatem requirentes nec fugientes
laborem.

Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum
definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent,
referrentur neque id ipsum usquam referretur.

Cur iustitia laudatur? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;
Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.
Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?